“बाळ शिवबा ! तुला आग्रहाने दरबारी नेले
पण तेथे तु सुलतानाला सलाम केला नाही, ऐकते ”!
असे वीरमाता जिजाईने विचारल्या वर
बाल शिवाजी म्हणतात:-
होतात देऊळे नष्ट, होतात देवता भ्रष्ट
देनु ब्राह्मण ओरडती धर्मावरती संकष्ट
न्याय नीती उरली नाही, सारेच भोगती कष्ट
हा घोर मांडीला ज्यांनी
त्यांचिया पुढे जावोनी
देशाभिमान सोडोनी
प्रेमाच्या मंगल माते !
लववेना हे शिर माते !
तू सांग? तुझ्या चरणाशी हि तोडून ठेवीन मान
तू सांग? तात चरणाशी कापोनी ठेविन मान
गोब्राह्मण यांच्या करिता खड्गावर ठेवीन मान
परि परके सत्ताधारी,
गृही शिरून झाले वैरी
बघतांच तयाना भारी
सक्रोध वृत्ती मम होते
लववेना हे शिर माते !
मी म्हणता ‘नाही नाही दरबारी नेले आई !
जो आत शिरोनी पाही तो चढून गेली भुवई !
मुजरयाला हात न वाही शिर लववू शकलो नाही.
हे सिंहासन कोणाचे ?
हे वैभव तरी कोणाचे ?
काहूर मनी प्रश्नाचे
अपहारी नृपसत्तेते
लववेना हे शिर माते !
ऐकटाच रात्री बसतो मी जन्म्भूस आठवतो !
ढळाढळा आई गे ! रडतो त्वेषाने क्षणि संचारतो !
झोपेत देशबंधुंच्या दुख्खाने दचकून उठतो ! ! !
बोलते भवानी “ उठ ? ”
बोलते जन्मभू “उठ ? ”
“धर समशेरीची मूठ ! ”
अवमानून त्या आज्ञेते
लववेना हे शिर माते !
देशाचा राजा नाही, राजनिष्ठ राहू कैसा ?
धर्माचा राजा नाही, राजभक्त होऊ कैसा ?
या उलट्या बोध-गळाते जीवनाचा अडके मासा !
ज्या शिरी भार देशाचा
ज्या शिरी भार धर्माचा
कर्तव्ये वाहायचा
विसरून देशधर्माते
लववेना हे शिर माते !
स्वाभिमान सुटला ज्यांचा देशभक्ती सुटली ज्यांची
कुलकीर्तीचा इतिहास स्मृती देईन उज्वलतेची
वाढवोत ते ते शोभा दास्याच्या दरबाराची
“उद्दाम ”म्हणो कुणी माते
कि करोत उपहासाते
परि जागोनि स्वत्वाते
हिंदू द्वेषी तख्ताते
लववेना हे शिर माते !
सुलतान जाहला क्रुध्द, उमराव जाहले क्रुध्द
जातिवंत झाले स्तब्द, जनकही होय हतबुध्द
परि तुझी आणि अंबेची, शिरी कृपा असावी शुध्द
मावळचे जमवून भाई
स्थापीन मराठेशाही
हलवीन आदिलशाही
बोलतो सत्य जे गमते
लववेना हे शिर माते !
No comments:
Post a Comment